چند نوع روش تدریس

چند نوع روش تدریس  

میزگرد 

نمایش تجربی  

سخنرانی  

بحث گروهی  

پرسشگری  

مطالعه موردی  

شبیه سازی 

برای دیدن  توضیحات بیشتر به ادامه ی مطلب بروید ------>



میزگرد

پانل یا میزگرد تبادل نظر میان گروه کوچکی از صاحب‌نظران (معمولاً 3 تا 8 نفر) است که هر یک سخنرانی کوتاهی درباره موضوع ارائه می‌دهند.

این روش جایگزینی برای سخنرانی است که در آن به جای یک نفر یک گروه مباحث خود را ارائه می‌کنند.

استفاده از این شیوه تدریس بهره‌مند شدن از نظرهای متفاوت یا متضاد را فراهم می‌کند.

مهم‌ترین بخش پانل این است که درباره نتیجه میزگرد و هدف‌های یادگیری آن تصمیم‌گیری شود. گرداننده مسئولیت برقراری ارتباط و پرسش‌های ویژه را دارد فیلم‌برداری ویدیویی و فراهم کردن گفتگوی برخط این روش را به شیوه ناهمزمان امکان‌پذیر می‌کند.

مهم است که به هر یک از اعضاء زمان مساوی داده شود و آغاز کار با طرح یک پرسش برانگیزاننده و جذاب باشد.

میزگرد برای معرفی مطالب جدید، برانگیختن شرکت‌کنندگان، خلاصه نمودن و اطلاع‌رسانی در مورد یک مقوله مورد نظر بسیار مناسب است. سخنرانان از طریق عرضه دانش و تجربه‌هایشان به غنی کردن بحث عرضه شده می‌افزایند و این خود به طرح سئوال و بیداری حس کنجکاوی یادگیرندگان می‌افزاید.

شبیه سازی

در شبیه سازی تدریس و یادگیری بر مبنای تمرین مجازی است. هنگام یادگیری شرکت‌کنندگان یک اصل را از طریق به کار بردن آن اصل، مطالعه می‌کنند.

تمرین شبیه سازی شده برای وضوح بخشیدن به اطلاعاتی است که یادگیرندگان به آن آگاهی دارند یا تلاش می‌کنند تا نسبت به آن آگاهی پیدا کنند. در واقع این روش برای اثبات اصول اساسی به کار می‌رود.

شبیه سازی روشی است برای گردآوری، طبقه بندی و ارزیابی اطلاعات و سپس نتجه‌گیری بر مبنای آن‌چه مشاهده شده است. نرخ یادداری هنگام شبیه سازی بسیار بالا است.

در محیط یادگیری برخط، معمولاً روش شبیه سازی مستلزم استفاده از مجموعه‌ای از پیوندها است تا شرکت‌کنندگان به سیر و تفحص بپردازند. این امر از طریق متن ناهمزمان، بحث گرافیک- محور، تمرین، آزمایش، یا فایل‌های CD-ROM به عمل می‌آید و همیشه همراه با راهنمایی گام به گام است.

گام‌های اصلی عملی در شبیه سازی:

1.        از درک شرکت‌کنندگان نسبت به اصل یادگیری مورد نظر اطمینان حاصل شود.

2.        موقعیتی که در سناریو مورد نظر است با جزئیات فهرست شود.

3.        طرح آزمون یک اصل باید قبل از شروع برنامه به دقت توسط مجری یا مدرس کنترل شود.

4.        قواعد و نحوه اجرا و چگونگی فعالیت شرکت‌کنندگان توضیح داده شود.

5.        اعضای گروه به‌طور فعال درگیر باشند.

6.        گزارشی درباره نتایج از شرکت‌کنندگان دریافت شود تا معلوم شود دانشجویان بیشتر به اصل مورد نظر توجه داشته‌اند تا به نتایج.

7.        این روش با روش‌های دیگر تکمیل شود.

8.        دانشجویان تشویق شوند تا به فرآیند شبیه سازی جنبه‌های دیگری بیافزایند.

9.        شبیه سازی در قالب زمانی که به آن اختصاص یافته به پایان رسانده شود.

10.     بعد از تجربه شبیه سازی به شرکت‌کنندگان فرصت داده شود تا آن را با زندگی واقعی مقایسه نمایند.

11.     یادگیرندگان تشویق شوند در حین شبیه سازی درباره باورها و احساس‌شان صحبت کنند.

12.     یادگیرندگان تشویق شوند درباره شباهت تجربه با واقعیت صحبت کنند.

13.     یادگیرندگان تشویق شوند درباره فعالیت‌های آینده که می‌تواند بر پایه تجربه شبیه سازی انجام شود بحث کنند.

14.     مطالب، خلاصه شده، تعمیم یابد و نتیجه‌گیری به عمل آید.

15.     با پایان یافتن تجربه به فعالیت‌های جدیدی که می‌توان شروع کرد اشاره شود.

16.     تنوع در شبیه سازی رعایت شود.

استفاده از شبیه سازی می‌تواند در قالب یک گروه بزرگ، گروه‌های کوچک، دو نفری یا انفرادی انجام شود.

شبیه سازی می‌تواند به صورت آزمایش کردن یا پژوهش کردن (و آزمون گزاره‌های علمی) صورت پذیرد.

مطالعه موردی

در این روش از موقعیت‌ها، وضعیت‌ها و مسائل واقعی یا فرضی برای کمک به درک شرکت‌کنندگان و تمرین حل مساله استفاده می‌شود. این موقعیت می‌تواند به شکل نوشتاری، شنیداری و یا ویدیویی ارائه شود.

مطالعه موردی در واقع بررسی تجربیات دست اول شرکت‌کنندگان یا مواردی از زندگی روزمره که توسط یاددهنده انتخاب می‌شود یا موارد فرضی که برای تاکید بر مساله‌ای خاص طراحی می‌شود، است. این روش به شرکت‌کنندگان کمک می‌کند تا با تمرین حل مساله و رویکردهای تصمیم‌گیری به درک راه‌حل دست یابند و جزئیات مربوط به مساله مورد مطالعه مورد بررسی قرار گرفته و به بحث گذاشته می‌شود.

گام‌های اصلی عملی در مطالعه موردی:

ابتدا مدرس به معرفی دستورالعمل فرآیند مطالعه موردی، هدف‌های آن و چگونگی ارزیابی آن می‌پردازد موردی که برای مطالعه انتخاب می‌شود باید مرتبط با مسائل روزمره باشد و شرکت‌کننده را درگیر نماید.

موارد مطالعه به سه طریق معرفی می‌شود:

1.        تجربیات ملموس شرکت‌کنندگان

2.        انتخاب یک مورد واقعی یا فرضی توسط مدرس

3.        ارائه در قالب دیداری- شنیداری

یک مورد در صورتی مطلوبیت دارد که:

الف) جالب و جذاب باشد.

ب) نکات متعارض را جلب کند و در برگیرنده آراء متفاوت باشد.

ج) شرکت‌کنندگان بتوانند نقطه نظرهای خود را در مورد آن بیان کنند.

راه حل‌های پیشنهادی باید به رشد جمعی بیانجامد

پس از معرفی نظرها ارسال می‌شود و سپس نظرها مورد تحلیل و تفسیر قرار می‌گیرند

گام‌هایی برای پیگیری نتایج مطلوب:

1.        مشخص کردن مساله اصلی

2.        انتخاب کردن رویدادهای مهم که در ارتباط با مساله باید مورد نظر قرار گیرد

3.        فهرست کردن چندین راه‌حل ممکن

4.        ارزیابی کردن نتایج بالقوه هر یک از راه‌حل‌ها

5.        تعیین بهترین راه‌حل

رهبر بحث باید کارآمد باشد و از تجربه برخوردار باشد

شرکت کنندگان نیز بایستی پختگی و تجربه کافی برای تصمیم‌گیری را داشته باشند.

پرسشگری

روش پرسشگری یا به صورت پرسش از طرف مدرس یا به صورت پرسش از طرف شرکت‌کنندگان است. پرسش ممکن است سبب پاسخگویی کلامی شرکت‌کنندگان شود ولی پرسش موثر پرسشی است که شرکت‌کنندگان را تشویق می‌کند انتقادی فکر کنند.

اگر پرسش مدرس با نظم منطقی طرح شود شرکت‌کنندگان نیز می‌کوشند منطقی فکر کنند. و شرکت‌کنندگان به پرسش‌هایی که تنها بر حافظه متکی نباشد علاقه‌مندی بیشتری نشان می‌دهند.

وقتی پرسش از سوی شرکت‌کنندگان مطرح می‌شود و شرکت‌کنندگان دیگر ابراز عقیده می‌کنند در صورت تنوع پاسخ‌ها بر ترس شرکت‌کنندگان از دادن پاسخ نادرست غالب می‌گردد.

در محیط برخط استفاده از روش پرسش‌گری به صورت متن اصلی تدریس یا متن کمکی با استفاده از روش‌های تدریسی مثل سخنرانی یا نمایش تجربی انجام می‌گیرد.

گام‌های اصلی عملی در روش‌ مدرس- محور

در این روش پرسش‌ها در صورتی موثر خواهد بود که نکات زیر در آن‌ها رعایت شود.

-        در جهت معرفی یا خلاصه کردن یا مرور یک موضوع باشد.

-        روشنگر نکات قبلی باشد.

-        درک را ارتقاء دهد.

-        به یادگیرنده در کاربرد و به خاطر سپردن نظرها و اندیشه‌ها کمک کند.

پرسش‌های مطرح شده ممکن است با دامنه محدود باشد که پاسخ‌های قابل پیش‌بینی دارد یا با دامنه گسترده که پاسخ‌ها قابل پیش‌بینی نیست و برای ارتقاء تفکر انتقادی در یادگیرنده مناسب است. هر دو شیوه در صورتی که در زمان مناسب به کار گرفته شوند به یادگیری کمک می‌کنند.

گام اول: برنامه‌ریزی سئوال‌ها

بهتر است پرسش کوتاه طرح شود، در هر پرسش یک فکر بیشتر گنجانده نشود، به زبان آشنای شرکت‌کنندگان طرح شود و طوری باشد که بیش از بلی یا خیر پاسخ به دنبال داشته باشد. مرتبط با مواد یادگیری باشد، پاسخ در خود پرسش مستتر نباشد، از تکرار پرهیز شود، از کلمات واضح و منسجم استفاده شود، از یک روال منطقی استفاده شود پرسش‌ها برای اندازه‌گیری درک موضوع طراحی شود و از طرح پرسش‌های انحرافی پرهیز شود.

گام دوم: عرضه سئوال

نخست سئوال در میان گذاشته می‌شود سپس فرصت داده می‌شود تا شرکت‌کنندگان درباره پاسخ خود فکر کنند و بالآخره از یک شرکت‌کننده با ذکر نام خواسته می‌شود تا به پرسش پاسخ دهد. باید شرکت‌کنندگان در پاسخ‌دهی فرصت برابر داشته باشند و به پاسخ‌های درست پاداش داده شود ولی نه طوری‌که سایر شرکت‌کنندگان دلسرد شوند، آن‌ها را تشویق کنید از پاسخ اولیه خود فراتر روند و افکارشان را گسترش دهند. سایر شرکت‌کنندگان نیز بهتر است در مورد پاسخ ارائه شده اظهار نظر نمایند برای دریافت پاسخ 5-3 ثانیه مهلت داده می شود.

گام سوم: واکنش نسبت به پاسخ‌های درست یا نیمه درست.

اگر پاسخ نیمه صحیح است، برای قسمت درست پاسخ اعتبار قائل شوید و یادگیرنده را راهنمایی کنید تا پاسخ خود را بهبود بخشد و از شرکت‌کننده دیگری بخواهید پاسخ را کامل کند. اگر پاسخ کاملاً صحیح است با گفتن خیلی خوب یا درست است شرکت‌کننده را تشویق کنید.

گام چهارم: واکنش نسبت به پاسخ‌های نادرست

پاسخ نادرست نباید مورد انتقاد قرار بگیرد. برای کوششی که شرکت‌کننده کرده است او را تحسین کنید و به نکته اصلی که مورد بی‌توجهی وی قرار گرفته است اشاره نمایید و با طرح سئوال‌های دیگر به شرکت‌کننده کمک کنید تا پاسخ صحیح را بیابد. از او بخواهید درباره سئوال فکر کند و دوباره برای بیان پاسخ به او فرصت دهید.

گام پنجم: واکنش نسبت به نبود پاسخ

بسیار مهم است که به شرکت‌کنندگان احساس کودن بودن دست ندهد، هر پاسخی ارزش شنیدن را دارد. برای این مورد می‌توانید از شرکت‌کننده دیگر سئوال کنید، سئوال را به زبان ساده‌تر بیان کنید یا دوباره مطلب را تدریس کنید.

گام‌های اصلی عملی در روش یادگیرنده- محور

گام‌ها مشابه روش مدرس- محوری است با این تفاوت که مدرس در این روش فقط به عنوان تسهیل کننده عمل می‌کند و از داوری خودداری می‌کند ممکن است اطلاعات اضافی برای به چالش درآوردن فرض‌ها فراهم سازد ولی اجازه نمی‌دهد هیچ پاسخی مطلق یا نهایی قلمداد شود در پایان بحث نیز گروه را برای مرور و ارزیابی هدایت می‌کند.

مدرس در این روش بایستی تجربه کافی داشته باشد.

تنوع روش پرسش‌گری مدرس- محور

چهار زیر گروه برای انواع پرسش‌ها وجود دارد.

پرسش‌های محدود از نوع حافظه‌ای- شناختی که اغلب با یک کلمه پاسخ داده می‌شود.

پرسش‌های همگرا که معمولاً برای برقراری رابطه میان دو مفهوم به کار گرفته می‌شود.

پرسش‌های واگرا که به پیش‌بینی، فرضیه‌سازی یا استنباط می‌پردازد و به تفکر خلاق و ایجاد علاقه می‌انجامد.

پرسش‌های ارزیابی کننده که در بالاترین سطح شناختی مطرح می‌‌‌شود و ارزیابی مستقل را تقویت می‌کند.

استفاده‌های مناسب از پرسش‌گری:

برای:

-        راهنمایی کردن و جهت دادن

-        مدیریت یک محیط

-        شروع به تدریس

-        ایجاد موقعیت‌های یادگیری

-        ارزیابی یادگیری

-        برانگیختن تفکر

-        رشد نگرش و احساسات

-        ایجاد علاقه و انگیزه

-        رشد و قوه تشخیص و بینش نسبت به امکانات جدید

تنوع روش پرسشگری یادگیرنده- محور

در این روش پاسخ درست وجود ندارد و بر تجربه شخصی متکی است و در آن نگرش یادگیرنده بسیار مهم است بهتر است در مواردی به کار گرفته شود که همکاری به جای رقابت هدف کلی فرآیند یاددهی- یادگیری را تشکیل می‌دهد و لازم است شرکت‌کنندگان به طور جمعی به نتیجه‌گیری برسند.

بحث گروهی

بحث گروهی یک روش تعاملی است که تبادل افکار را امکان‌پذیر می‌سازد. بهترین شیوه‌های یافتن پاسخ پرسش‌ها گفت و گو با یکدیگر است. در یک محیط مجازی این بحث‌ها ممکن است همزمان به‌صورت گفتگوی برخط یا ناهمزمان از طریق پست الکترونیکی باشد.

در بحث گروهی افکار جدید مورد ارزیابی و آزمون قرار می‌گیرند. و به پیدایش افکار جدید و کاوش مفاهیم نو می‌انجامند و به فراخ‌اندیشی (باز شدن ذهن) نسبت به نگرش‌ها و ارزش‌ها کمک می‌کند. شرکت‌کنندگان باید تفاوت میان واقعیت و عقیده (نظر شخصی) را تشخیص دهند و مهارت گوش فرا دادن و تحلیل کردن آن‌چه را می‌شنوند، تمرین کنند.

بحث گروهی به ایجاد همبستگی و اعتماد می‌انجامد. تفاوت نظر، نژاد، جنسیت و مشارکت باید مورد ارج‌گذاری قرار گیرد. هر نوع کار گروهی به پرورش مهارت‌های برقراری ارتباط میان فردی می‌انجامد. بحث گروهی به مطلع شدن افراد و سهیم کردن آنان در اطلاعات و تامل درباره افکار دیگران قبل از دستیابی به توافق جمعی درباره یک موضوع کمک می‌کند.

بحث در گروه کوچک، برای شرکت‌کنندگان امکان شناسایی یکدیگر و احساس تعلق به یک جمع را فراهم می‌کند.

گام‌های اصلی عملی در بحث گروهی

هدف دستیابی به توافق نسبت به نتیجه‌گیری‌های کلی است.

گام اول: مقدمه

مدرس موضوعی را انتخاب می‌کند که شرکت‌کنندگان درباره آن دانش قبلی لازم را برای بحث دارا باشند به همین دلیل اغلب جلسات بحث بعد از جلسات سخنرانی گذاشته می‌شود گام اول شامل چهار قسمت است. بیان هدف‌های تدریس، بیان منظور بحث، توضیح ارتباط بحث یا آن‌چه یادگیرندگان تا کنون آموخته‌اند و استفاده از پیش‌سازمان‌دهنده برای جلب توجه شرکت‌کنندگان.

در بحث برخط افراد می‌توانند گروه‌هایی را تشکیل دهند و تابلویی را روی صفحه وب برای اعلام پیام‌ها و دریافت پاسخ‌ها یا امکان گفتگوی همزمان فراهم کنند هر دانشجو نیز می‌تواند صفحه آغازین روی سیستم مدیریت دروس داشته باشد و خود را با عکس معرفی نماید و به این ترتیب افراد با یکدیگر آشنا می‌شوند.

گام دوم: هدایت بحث

مسئولیت این قسمت به عهده مدرس است و بایستی به نحوی هدایت شود تا تفکر خلاق و تنوع پاسخ تقویت شود پرسش‌ها باید حاوی کلمات کلیدی مرتبط با موضوع و هدف بحث باشد و مانع از پاسخ‌های بلی یا خیر شود و مدرس بر کیفیت پاسخ‌ها نیز نظارت دارد.

گام سوم: خلاصه کردن بحث

مسئولیت این قسمت نیز بر عهده مدرس است که برای روشن نمودن آراء مورد بحث و دستیابی به توافق جمعی صورت می‌گیرد.

تنوع در بحث گروهی:

گروه‌های یادگیری مشارکتی: در این شیوه افراد فرصت برای بررسی موفقیت در گروه دارند و پاسخ‌گویی به صورت فردی و پاداش به صورت گروهی است.

گروه‌های حل مسئله: هدف پرورش روحیه تعاون، کنجکاوی، جستجوگری و تفکر انتقادی است و بهترین راه حل برای یک مسئاله مورد بحث قرار می‌گیرد.

بررسی گروهی: هر گروه مسئاله‌ای را بررسی می‌کنند و گزارش آن را تهیه و به سایرین ارائه می‌دهند که به این ترتیب کار کردن با یکدیگر تقویت می‌شود.

طوفان مغزی: ابتدا یک فکر مطرح می‌شود، از همه نظرات استقبال می‌شود نظرات مورد ارزیابی یا انتقاد قرار نمی‌گیرند، بلکه قضاوت در مورد نظرات به مراحل بعدی موکول می‌شود ربودن افکار دیگران تشویق می‌شود به ویژه اگر فکر جدیدی عرضه شود چون این کار باعث افزایش خلاقیت می‌شود.

به تعدد نظرات ارج‌گذاشته می‌شود. یکی از شرکت‌کنندگان مطالب را خلاصه می‌کند ولی مدرس ملاک‌هایی برای خلاصه کردن ارائه می‌کند: افکاری که احتمال موفقیت بیشتری دارند و در کوتاه مدت عملی باشند و قابل آزمون باشند.

سخنرانی

سخنرانی روشی است برای معرفی رویدادها، اطلاعات و اصول.

سخنرانی برخط ممکن است به چند طریق عرضه شود از جمله ضبط صوتی یا تصویری، متن نوشتاری یا خلاصه نویسی و یا ترکیبی از همه موارد یاد شده.

سخنرانی به دلیل فراهم نساختن امکان مشارکت شرکت کنندگان، مورد نقد قرار گرفته است. با وجود این سخنرانی برخط مستلزم مشارکت در دسترسی به اطلاعات است. تعامل یادگیرنده از طریق فعال‌سازی صوتی یا تصویری یا حرکت برروی صفحات سایت برای دریافت اطلاعات انتخاب شده صورت می‌پذیرد.

یاددهند مطلب خود را به صورت سازمان یافته و عمقی برای مخاطبان عرضه می‌کند.

از دید جامعه آمریکایی مهارت آموزی و توسعه ASTD  یک مطلب مناسب باید ملاک‌های زیر را داشته باشد:

اهمیت، شفافیت، منطق، توزیع خوب، به حافظه سپردنی، قابل درک، واقعیت گرا و چالش برانگیز.

سخنرانی‌های برخط از چند مزیت برخوردارند:

1.        انعطاف‌پذیری آن در زمان مناسب دریافت سخنرانی

2.        فراهم بودن امکان پاسخ‌گویی در زمان مناسب با صرف وقت بیشتر برای جنبه‌های مشکل درس.

گام‌های اصلی عمل در اجرای سخنرانی:

ابتدا مطمئن شوید بهترین روش را برای مخاطبان خود انتخاب کرده‌اید.

اگر می‌خواهید از طریق ارائه محتوا سطح دانش و درک یادگیرنده خود را افزایش دهید بهترین روش را انتخاب کرده‌اید اگر می‌خواهید مخاطب شما به سطوح بالاتر تحلیل و ترکیب و کاربرد دست یابد با سخنرانی شروع کنید ولی از روش‌های دیگری هم برای کامل کردن تدریس خود استفاده کنید.

ابتدا باید سخنران خود را آماده کند سپس مطلب خود را طوری سازمان دهد که برای مخاطبان جذاب و قابل دریافت باشد.

گام اول: رئوس سخنرانی را فهرست کنید.

فهرست محتوا نه تنها در تدوین مطلب به شما کمک می‌کند بلکه برای یادگیرندگان نیز نقش فهرست کنترل را خواهد داشت.

سپس نکات کلیدی مورد نظر و هدف‌های درس را بدون پیچیدگی و به ترتیبی که باید ارائه شود منظم کنید.

گام دوم: حفظ سادگی

در برنامه نویسی باید از الگویی استفاده کنید که دربرگیرنده قالب آنچه در هر سخنرانی ارائه می‌دهید، باشد. این الگو کمک می‌کند یادگیرندگان جنبه‌های مهم مورد نظر شما را دنبال کنند.

به عنوان مثال جدول زیر الگوی ارائه دروس شما را نشان می‌دهد.

بخش

 وضعیت برخط

اعلام برنامه

هدیت دوره

هدیت درس (عنوان)

هدف درس

خلاصه درس

تکالیف درس

 صفحه اول سایت هنگام شروع دوره

صفحه اول درس

اولین جزء هر درس

دومین جزء هر درس

جزء قبل از آخر در هر درس

آخرین جزء از هر درس

توصیه می‌شود از ابتدا یادگیرنده با مسئولیت‌هایش آشنا شود. حداکثر 2 تا 4 ایده اصلی در یک سخنرانی ارائه شود ساختار باید ساده باشد اگرچه مفاهیم پیچیده مدنظر باشند. شروع اثرگذار و جالب باشد. هدف های درس در شروع بیان شوند و در پایان تکرار شوند. تکرار مطالب برای به حافظه سپردن ضروری است نکات مهم باید حداقل 3 بار تکرار شوند.

گام سوم: از روش گفتگو استفاده کنید.

استفاده از شیوه گفتگو در فرآیند سخنرانی مهم و در یادگیری برخط سودمند است.

به طریق گوناگون می‌توانید این کار را انجام دهید. مثلاً گذاشتن تصویر خود یا یک جمله شخصی در کنار هر درس یا بخشی از ضبط تصویری همراه با سخنرانی حتی انتخاب کارتون یا طرحی برای این‌که بازتابی از شخصیت شما باشد.

از به کارگیری واژگان ناآشنا پرهیز کنید. به کارگیری طنز و شوخی و کمک‌های دیداری در یادگیری موثر است. محتوا روشن، بادقت و در جمله‌های کوتاه ارائه شود.

استفاده از قیدهایی مانند اگرچه، هرگز، بعد، بالاخره جهت انتقال از بخشی به بخش دیگر کمک کننده هستند.

گام چهارم: در عرضه مطلب تنوع را رعایت کنید.

جلب توجه مخاطب به نحوه عرضه مطلب بستگی دارد. از به کارگیری فقط یک فن در طول سخنرانی پرهیز کنید.

گام پنجم: شوق و شور نشان دهید.

شوق و شور نمایانگر نگرش مدرس نسبت به موضوع است. این کار با تغییر حروف چاپی، تغییر رنگ، اضافه کردن کارتون، وادار نمودن یادگیرنده برای رفتن روی یک علامت برای شنیدن صدای یاددهنده که برروی چند نکته اساسی تاکید می‌کند امکان‌پذیر است.

گام ششم: از محتوا یک گام فراتر روید.

یک روش طرح پرسش در پایان سخنرانی است که باعث برانگیختن افکار میان افراد و گروه‌ها می‌شود. استاد اطلاعاتی را برای دانشجو آماده می‌کند و دانشجو با محتوا تعامل برقرار می‌کند اگر موضوع به همین جا ختم شود هیچ نوع بازخوردی که مشخص کند یادگیرنده تا چه اندازه به سطح بالاتری دست یافته وجود نخواهد داشت. در حالی‌که طرح یک پرسش باعث ایجاد رابطه دنباله‌داری در یادگیرنده می‌شود. پرسش‌ها برانگیزاننده تفکر، حافظه و علاقه یادگیرنده هستند.

تنوع در سخنرانی:

با کمک امکانات دیداری می‌توانید علاقه یادگیرندگان را حفظ کنید در مواردی متن کمکی به عنوان مرجع قابل استفاده است. یکی از قوانین یادگیرنده بزرگسالان که توسط پایک (Pike) بیان شده به این نکته اشاره می‌کند«یادگیری مستقیماً با میزان شادی که به شما  دست می‌دهد نسبت دارد» تکرار یک شکل سخنرانی خسته کننده خواهد بود و توجه یادگیرنده از دست می‌رود. استفاده از تصاویر، نقاشی، کارتون، عکس، ویدیو بسیار مهم است و یادگیرنده با پردازش ذهنی به تقویت یادگیری می‌پردازد. همراه با انتخاب و ارائه عناصر دیداری اطمینان حاصل کنید که به کارگیری آن‌ها در جهت دستیابی به اهدافی است که برای یادگیرنده در نظر گرفته‌اید تصاویر باید به غنای محتوا بیافزاید.

نمایش تجربی

نمایش تجربی یکی از روش‌های تدریس است که برای عرضه دیداری و بیان یک فرآیند متوالی، واقعیات یا مفاهیم به کار می‌رود. استفاده از این روش به یاد دهنده امکان دستکاری و به شرکت کننده امکان مشاهده می‌دهد. معمولاً نمایش تجربی با توضیحات شفاهی گام به گام همراه است و انتظار می‌رود شرکت کنندگان این توضیحات را به عنوان رهنمود در عمل به کار برند.

در نمایش تجربی هنگام تدریس برخط غالباً از چندرسانه‌ای‌ها استفاده می‌شود. نمایش تجربی ممکن است به صورت همزمان و مستقیم و یا غیرهمزمان انجام گیرد. انواع متداول نمایش تجربی، شامل کنفرانس وب محور یا گپ‌زنی در زمان واقعی همراه با متن است.

در نشان دادن غیرمستقیم ممکن است از فایل‌های لوح فشرده، نوارهای دیداری، نوارهای شنیداری همراه با متن، طراحی همراه با متن، صوت و عکس‌های دیجیتالی، یا مجموعه‌ای از پیوندها که به شرکت کنندگان امکان می‌دهد تا در سایر سایت‌ها سیر کنند، استفاده نمود.

لازم به ذکر است که ارائه دهنده موادی را برای تدریس به کار می‌برد که پویا، جالب، قابل فهم و به حافظه سپردنی باشند.

طبق نظر لازرlazear با به کارگیری نمایش تجربی، هوش کلامی- زبانی و دیداری- فضایی تقویت می‌شود.

برای یادگیرندگان کلامی- زبانی نمایش باید از جنبه‌های معناشناسی، طریقه نحو کلمات، آواشناسی و تنوع کاربرد کلمات مورد توجه قرار بگیرد.

برای یادگیرندگان دیداری- فضایی نه تنها باید دیدن فرآیند متوالی فراهم شود بلکه باید به آن‌ها یاری داد تا بتوانند تصویر ذهنی را دریافت کنند و یا به شبیه‌سازی آن بپردازند.

گام‌های اصلی عملی برای استفاده از نمایش تجربی:

گام اول: آماده سازی

در این گام باید وظایف کاربرد مشخص شود، از جملات ساده استفاده شود و ارائه دهنده باید اطلاعات، ابزار، مواد و تجهیزات را قبل از نمایش تجربی آماده کند. اندازه مواد و تناسب آن‌ها باید مورد نظر قرار گیرد همچنین مناسب بودن محل اجرای نمایش باید مورد اطمینان باشد. طرح درس نوشتاری یا نموداری که حاوی شیوه عمل باشد باید به عنوان راهنما عرضه شود. نمایش تجربی باید با توجه به ویژگی‌های یادگیرندگان برنامه‌ریزی شده باشد و حجم آن متناسب با نیازهای آنان باشد. مدت زمان نمایش بایستی به دقت تنظیم شود. کیفیت نمایش یک فرآیند طولانی را می‌توان با تقسیم کردن آن به چند بخش ارتقاء بخشید.

گام دوم: ارائه کردن

لازم است جملات کوتاه و کلمات آشنا برای حفظ توجه و درک شرکت کنندگان به کار گرفته شوند. فهرست محتوا به مدرس اطمینان می‌دهد که همه مراحل اجرا شده است. اطلاعات با رعایت زمان و متناسب با سطح درک یادگیرنده ارائه شود. اطلاعت گام به گام و با رعایت ارائه از ساده به مشکل معرفی شوند. دانش جدید باید به دانش قبلی یادگیرندگان مرتبط شود.

گام سوم: به کار بردن

به کار بردن مهارت‌هایی که آموخته شده است به شرکت کنندگان امکان می‌دهد تا آنچه را شنیده و دیده‌اند در عمل به کار برند.

یاد دهنده ممکن است به طور پیوسته و همزمان یا ناپیوسته و غیرهمزمان بر تصمیم‌گیری و فعالیت‌های یادگیرندگان نظارت کند. از طریق تمرین، یادگیرندگان قادر خواهند بود آن‌چه را مدرس نشان داده مشخصاً به اجرا درآورند و بر آن تسلط یابند. به اشتباهات باید اشاره شود و برای اصلاح به یاگیرنده فرصت داده شود تا خود شخصاً عمل کند.

گام چهارم: آزمون و پیگیری

آزمودن‌ نشان می‌دهد تا چه حد شرکت کنندگان به هدف‌هایی که در نمایش تجربی مورد نظر بوده است دست یافته‌اند و بر آن‌ها مسلط شده‌اند.

تنوع در نمایش تجربی

در نمایش تجربی از روش‌های گوناگونی استفاده می‌شود. هریک از روش‌ها باید با نیاز یادگیرنده و هدف مدرس متناسب باشد.

مواد مبتنی بر متن، نمایش یک مهارت توسط مربی و .... می‌تواند استفاده شود. هنگامی که شرکت کنندگان مستقیماً در فرآیند انجام درگیر می‌شوند، یادگیری افزایش می‌یابد. استفاده از یک دستیار ماهر به تنوع نمایش تجربی می‌افزاید.

پنیک (penick) پیشنهاد می‌کند نخست به مدت یک دقیقه تجربه به شرکت کنندگان عرضه شود سپس از شرکت کنندگان خواسته شود نشان دهند چگونه همان نتایجی که مدرس به دست آورده است را می‌توان دوباره به دست آورد. این شیوه عمل برای برانگیختن تفکر خلاق بسیار سودمند است.